W mojej rodzinie leczo od zawsze przyrządza się na kiełbasie. Dobra kiełbasa to podstawa dla lecza mojej mamy, mojej babci, toteż zawsze wybieraliśmy długo poszukując prawdziwych specjałów. Niektórzy nie dodają cukinii, inni kukurydzy. Opcji jest co nie miara.
Ja porzuciłam na długi czas robienie lecza w jakiejkolwiek postaci, bo kojarzyło mi się tylko z jednym. Z praktykami terenowymi na studiach. Spaliśmy w szkole i prowadzący zaproponował, żebyśmy wspólnie robili leczo, bo wyjdzie tanio i potrzebna nam energia na wykopaliska i wchodzenie codziennie na Rogowiec. Po zejściu z gór, każdego dnia rozpoczynało się rytualne wręcz gotowanie leczo. Ja na szczęście załapałam się tylko na jeden dzień wykopalisk, bo wcześniej przeprowadzałam wywiady. Ale współczuje tym, którzy codziennie jedli to samo. W dodatku z makaronem i porcja wychodziła gigantyczna. I znajdowało się tam wszystko łącznie z kukurydzą, fasolą, groszkiem, kiełbasą i nie pamiętam czym jeszcze. Nie, żeby było niedobre, tylko zapach lecza z kiełbasą bywa specyficzny i wąchanie go przez 7 dni z rzędu może doprowadzić do zrezygnowania z tej potrawy na długi czas. Najbardziej zastanawiające dla mnie jest chyba to, że jeżdżą corocznie 3 grupy i każda ma ten sam rytuał. Co za tym idzie: Prowadzący jedzą leczo przez 30 dni z rzędu?
Ja proponuję wersję bardziej delikatną i ubogą w kiełbasę i inne puszki.

Potrzebujemy:

• 3 cukinie (u mnie żółta, zielona i zielona okrągła)
• 4 papryki różnego koloru
• 1 duża cebula
• 2 duże pomidory
• 1 mała papryczka chilli
• świeżo zmielony pieprz
• płaska łyżeczka soli
• 2 łyżki oliwy z oliwek
• 2 ząbki czosnku